Słowniczek podstawowych pojęć

Jakość kształcenia – to ciągły proces wartościowania (oceny, kontroli, zagwarantowania, prowadzenia i ulepszania) systemu kształcenia. 
Jakość kształcenia jest zazwyczaj pojmowana jako:

• wyjątkowość lub doskonałość,
• perfekcja, zgodność – niewystępowanie usterek,
• sprawność w osiągnięciu celu,
• transformacja, umiejętność dostosowania się do zmieniających się wymagań i potrzeb,
• satysfakcja studenta.

Polityka jakości – część strategii Uczelni, która dotyczy działania, rozwoju i doskonalenia systemu jakości. Zawiera deklaracje dotyczące wymagań, ciągłego doskonalenia, przeznaczenia niezbędnych dla rozwoju systemu zasobów, identyfikacji, spełniania potrzeb i oczekiwań oraz cele jakości. Polityka jakości jest dokumentem jawnym. Jest ona podstawą do ustanowienia celów i zadań w realizowanych procesach oraz stanowi ramy do utrzymania i doskonalenia celów organizacji oraz jej działań.

Polityka kadrowa – zapewnia dobór nauczycieli akademickich i innych osób prowadzących zajęcia oparty o transparentne zasady i umożliwiający  prawidłową realizacje zajęć, uwzględnia systematyczna ocenę kadry prowadzącej kształcenie, przeprowadzona z udziałem studentów, której wyniki są wykorzystywane w doskonaleniu kadry, a także stwarza warunki stymulujące kadrę do ustawicznego rozwoju.

Zapewnienie jakości – oznacza wszystkie planowane i systematyczne działania niezbędne do tworzenia odpowiedniego stopnia zaufania co do tego, że usługa spełni ustalone wymagania jakościowe.

System zapewnienia jakości kształcenia – oznacza wewnętrzną strukturę organizacyjną, podział odpowiedzialności, procedury, procesy i zasoby umożliwiające wdrożenie zarządzania jakością. Rozróżniamy wewnętrzne i zewnętrzne systemy zapewnienia jakości kształcenia, tzn.:

• Wewnętrzne systemy zapewnienia jakości kształcenia dotyczą kontroli i podnoszenia jakości wewnątrz szkoły wyższej;
• Zewnętrzne systemy zapewnienia jakości kształcenia dotyczą zagwarantowania polepszania wyników działalności szkół wyższych lub jakości programów nauczania przez interwencję instytucji nadrzędnej.

System doskonalenia jakości kształcenia – stała poprawa, podnoszenie jakości kształcenia.

Metody kształcenia – są zorientowane na studentów, motywują ich do aktywnego udziału w procesie nauczania i uczenia się oraz umożliwiają studentom osiągniecie efektów uczenia się, w tym w szczególności umożliwiają przygotowanie do działalności zawodowej w obszarach zawodowego rynku pracy właściwych dla kierunku studiów.

Kontrola jakości – to bieżące monitorowanie, nadzór nad systemem i procesami kształcenia.

Formy oceny jakości kształcenia Uczelni – odbywają  się w ramach zewnętrznego i wewnętrznego systemu zapewnienia jakości kształcenia, które mogą przybrać formę oceny:

• dyscypliny lub programu studiów/kierunku studiów w ramach oceny programowej;
• wewnętrznego systemu zapewnienia jakości w ramach oceny systemowej.

Proces – zespół działań, których celem jest osiągnięcie określonego rezultatu. Wszystkie procesy niezbędne w systemie zarządzania jakością zostały określone na Mapie Procesów.

Procedura – tryb realizacji procesu zawierający opis uporządkowanych w czasie czynności, jakie należy wykonać, aby osiągnąć określony rezultat. Wszystkie procesy niezbędne w systemie zarządzania jakością zostały określone na Mapie Procesów.

Zapis – dokument, w którym przedstawiono uzyskane wyniki lub dowody przeprowadzonych badań.

Mapa procesów – graficzne ujęcie zespołu procesów oraz ich wzajemnych powiązań.

Organizacja – grupa ludzi z przypisanym zakresem obowiązków, uprawnień i odpowiedzialności oraz powiązań w Uczelni.

Program studiów – opis określonych przez uczelnię spójnych efektów uczenia zgodnych z ustawą Prawo o szkolnictwie wyższym oraz ustawą o Zintegrowanym Systemie Kwalifikacji  określony dla danego kierunku studiów, poziomu i profilu kształcenia, a także formy studiów oraz opisu procesu kształcenia prowadzącego do osiągnięcia tych efektów, wraz z przypisanymi do poszczególnych modułów/przedmiotów punktami ECTS.

Studia są prowadzone na profilu:

• praktycznym, na którym ponad połowa punktów ECTS jest przypisana zajęciom kształtującym umiejętności praktyczne;
• ogólnoakademickim, na którym ponad połowa punktów ECTS jest przypisana zajęciom związanym z prowadzoną w uczelni działalnością naukową.

Program studiów dla kierunku o profilu ogólnoakademickim – obejmuje moduły zajęć powiązane z działalnością  naukową w dyscyplinie lub dyscyplinach, do których przyporządkowany jest kierunek studiów, którym przypisano punkty ECTS w wymiarze większym niż 50% liczby punktów ECTS i uwzględnia udział studentów w zajęciach przygotowujących do prowadzenia działalności naukowej lub udział w tej działalności.

Program studiów dla kierunku o profilu praktycznym – obejmuje moduły zajęć  kształtujące umiejętności praktyczne, którym przypisano punkty ECTS w wymiarze większym niż 50% liczby punktów ECTS, służące zdobywaniu przez studenta umiejętności praktycznych i kompetencji społecznych.

Program praktyk zawodowych – organizacja i nadzór nad ich realizacją, dobór miejsc odbywania oraz środowisko, w którym mają miejsce, w tym  infrastruktura a także  kompetencje opiekunów zapewniają prawidłową realizacje praktyk oraz osiągnięcie przez studentów efektów uczenia się a szczególnie tych, które są związane z przygotowaniem zawodowym.

Studia pierwszego stopnia – poziom studiów, na który są przyjmowani kandydaci posiadający świadectwo dojrzałości, kończący się uzyskaniem kwalifikacji pierwszego stopnia.

Studia drugiego stopnia – poziom studiów, na który są przyjmowani kandydaci posiadający co najmniej kwalifikacje pierwszego  stopnia, kończący się uzyskaniem kwalifikacji drugiego stopnia.

Studia dualne – studia o profilu praktycznym prowadzone z udziałem pracodawcy.

Studia niestacjonarne – forma studiów wyższych, w ramach których mniej niż połowa punktów ECTS objętych programem studiów może być uzyskiwana z bezpośrednim udziałem nauczycieli akademickich lub innych osób prowadzących zajęcia i studentów;

Studia stacjonarne – forma studiów wyższych, w ramach których co najmniej połowa punktów ECTS objętych programem studiów może być uzyskiwana z bezpośrednim udziałem nauczycieli akademickich lub innych osób prowadzących zajęcia i studentów;

Sylabus przedmiotu – opis zajęć, w tym: określenie celu nauczania przedmiotu, efektów uczenia się, merytorycznych treści nauczania przedmiotu, literatury, form i wymiaru zajęć, prowadzących, sposobów weryfikacji efektów uczenia się, bilansu godzin  i punktów ECTS dla przedmiotu;

Opis (sylabus) modułu uczenia się – opis grupy zajęć, w tym: określenie celu ich realizacji, wymagań formalnych i wstępnych, efektów i  treści uczenia się, literatury, metod i form zajęć, wymiaru czasowego, prowadzących zajęcia, sposobu weryfikacji efektów uczenia się, bilansu godzin i punktów ECTS.

Absolwent studiów otrzymuje dyplom ukończenia studiów na określonym kierunku i profilu potwierdzający wykształcenie wyższe oraz tytuł zawodowy:

• licencjata, inżyniera albo równorzędny potwierdzający wykształcenie wyższe na tym samym poziomie – w przypadku studiów pierwszego stopnia;
• magistra, magistra inżyniera albo równorzędny potwierdzający wykształcenie wyższe na tym samym poziomie – w przypadku studiów drugiego stopnia i jednolitych studiów magisterskich.

ECTS – (European Credit Transfer and Accumulation System) – europejski system transferu i akumulacji punktów zaliczeniowych, służących do oceny postępów studenta w zdobywaniu wiedzy i umiejętności oraz do potwierdzania realizacji kolejnych etapów uczenia się.

Punkty ECTS – stanowią miarę średniego nakładu pracy studenta niezbędnego do uzyskania efektów uczenia się. Punkt ECTS odpowiada 25–30 godzinom pracy studenta obejmującym zajęcia organizowane przez uczelnię oraz jego indywidualną pracę związaną z tymi zajęciami.

Moduł kształcenia – to szeroko rozumiany przedmiot lub grupa przedmiotów / kursów, ale także „praktyka zawodowa”, „przygotowanie pracy dyplomowej”. Modułem może być też zbiór przedmiotów / kursów obowiązkowych dla określonej specjalności lub specjalizacji w ramach kierunku studiów, czy też zestaw przedmiotów / kursów o określonej łącznej liczbie punktów ECTS.

Standard kształcenia –  zbiór reguł i wymagań w zakresie kształcenia dotyczących sposobu organizacji kształcenia, osób prowadzących to kształcenie, ogólnych i szczegółowych efektów uczenia się, a także sposobu weryfikacji osiągniętych efektów uczenia się. Standardy kształcenia zostały określone dla poszczególnych profilów kształcenia przez Polską Komisję Akredytacyjną.

Efekty uczenia się – wiedza, umiejętności oraz kompetencje społeczne nabyte w procesie uczenia się

Wiedza – zbiór opisów obiektów i faktów, zasad, teorii oraz praktyk, przyswojonych w procesie uczenia się, odnoszących się do dziedziny uczenia się lub działalności zawodowej.

Umiejętności – przyswojoną w procesie uczenia się zdolność do wykonywania zadań i rozwiązywania problemów właściwych dla dziedziny uczenia się lub działalności zawodowej.

Kompetencje społeczne – rozwiniętą w toku uczenia się zdolność kształtowania własnego rozwoju oraz autonomicznego i odpowiedzialnego uczestniczenia w życiu zawodowym i społecznym, z uwzględnieniem etycznego kontekstu własnego postępowania.

System weryfikacji efektów uczenia się – umożliwia monitorowanie postępów  w uczeniu się oraz rzetelna i wiarygodna ocenę stopnia osiągnięcia przez studentów efektów uczenia się, a stosowane metody weryfikacji i oceny są zorientowane na studenta, umożliwiają uzyskanie  informacji zwrotnej o stopniu osiągnięcia efektów uczenia się oraz motywują studentów do aktywnego udziału w procesie nauczania i uczenia się jak również pozwalają na sprawdzenie i ocenę wszystkich efektów uczenia się, w tym w szczególności opanowania umiejętności praktycznych i przygotowania do prowadzenia działalności zawodowej w obszarach zawodowego rynku pracy właściwych dla kierunku studiów.

Efekty uczenia się wymagane dla danej kwalifikacji zostały opisane w sposób zawierający:

1. syntetyczną charakterystykę efektów uczenia się,
2. wyodrębnione zestawy efektów uczenia się,
3. poszczególne efekty uczenia się w zestawach oraz kryteria weryfikacji osiągnięcia poszczególnych efektów uczenia się.

Uczenie się nieformalne – uzyskiwanie efektów uczenia się poprzez różnego rodzaju aktywność poza edukacją formalną i edukacją pozaformalną.

Plan studiów  – harmonogram realizacji programu studiów zawierający w szczególności nazwy i kody przedmiotów, ich usytuowanie w semestrach, formy prowadzenia zajęć  i ich wymiar, punktacje ECTS oraz formę zaliczenia zajęć.

Specjalność – zdefiniowaną w programie studiów grupę zajęć z przypisanymi efektami uczenia się w istotny sposób pogłębiających lub wyraźnie specyfikujących efekty kierunkowe w określonym obszarze dyscypliny lub dyscyplin, których zrealizowanie prowadzi do uzyskania dodatkowych kwalifikacji lub uprawnień zawodowych, wynikających z przepisów prawa.

ELEMENTY PROCESU KSZTAŁCENIA

Cykl PDCA – cykl Deminga to schemat ilustrujący podstawową zasadę ciągłego doskonalenia.

Cykl Deminga realizowany jest w czterech etapach związanych z planowaniem, wdrażaniem i ciągłym doskonaleniem. Podstawę budowy wewnętrznego systemu zarządzania jakością stanowi identyfikacja kluczowych procesów umożliwiających realizację podstawowych zadań Uczelni.  

Model systemu zarządzania jakością w Wyższej Szkole Ekonomii i Innowacji w Lublinie funkcjonuje w cyklu PDCA związanym z planowaniem, wdrażaniem, nadzorowaniem i ciągłym doskonaleniem zidentyfikowanych procesów.

• Planowanie (ang. Plan) – ustanowienie polityki, określanie celów, procesów, odpowiedzialności, procedur i narzędzi niezbędnych do realizacji zadań Uczelni zgodnych z wymaganiami określonymi w przepisach powszechnie obowiązujących, a także oczekiwaniami interesariuszy i polityką organizacji
• Realizacja (ang. Do) – wdrożenie i stosowanie polityki, środków nadzoru, procesów i procedur, metod realizacji celów i stosownych narzędzi
• Sprawdzenie (ang. Check) – monitorowanie i pomiar procesów oraz ich wyników w odniesieniu do polityki, celów i stawianych im wymagań
• Doskonalenie (ang. Act) – podejmowanie działań zmierzających do ciągłego doskonalenia systemu zarządzania jakością.

Kwalifikacja – zestaw efektów uczenia się w zakresie wiedzy, umiejętności oraz kompetencji społecznych, nabytych w edukacji formalnej, edukacji poza formalnej lub poprzez uczenie się nieformalne, zgodnych z ustalonymi dla danej kwalifikacji wymaganiami, których osiągnięcie zostało sprawdzone w walidacji oraz formalnie potwierdzone przez uprawniony podmiot certyfikujący.

Kwalifikacje pełne – kwalifikacje, które są nadawane wyłącznie w ramach systemu oświaty po ukończeniu określonych etapów kształcenia oraz w ramach systemu szkolnictwa wyższego i nauki po ukończeniu kształcenia specjalistycznego, studiów pierwszego stopnia, studiów drugiego stopnia i jednolitych studiów magisterskich oraz po uzyskaniu stopnia doktora w rozumieniu ustawy z dnia 20 lipca 2018 r. – Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce.

Kwalifikacje cząstkowe – kwalifikację w zawodzie, o której mowa w ustawie z dnia 7 września o systemie oświaty; kwalifikacje potwierdzone dyplomami mistrza i świadectwami czeladniczymi wydawanymi po przeprowadzeniu egzaminów w zawodach, o których mowa w ustawie o rzemiośle; kwalifikacje nadawane po ukończeniu studiów podyplomowych, o których mowa w ustawie – Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce; kwalifikacje nadawane po ukończeniu form kształcenia.

Kwalifikacje rynkowe – to kwalifikacje nieuregulowane przepisami prawa, których nadawanie odbywa się na zasadzie swobody działalności gospodarczej.

Kwalifikacje rynkowe to kwalifikacje wypracowane przez różne środowiska (organizacje społeczne, zrzeszenia, korporacje lub inne podmioty) na podstawie zgromadzonych przez nie doświadczeń. Wyraz rynkowe oznacza w tym przypadku, że kwalifikacje te powstały i funkcjonują na „wolnym rynku” kwalifikacji. Kwalifikacje rynkowe mogą dotyczyć działalności o charakterze ściśle zawodowym, ale również różnych obszarów działalności społecznej, w tym działalności wychowawczej i opiekuńczej, a także działalności o charakterze rekreacyjnym. Kwalifikacje rynkowe mogą, ale nie muszą być włączane do ZSK. O włączeniu decyduje minister właściwy dla kwalifikacji w odpowiedzi na inicjatywę zainteresowanego środowiska. Wszystkie kwalifikacje rynkowe włączone do ZSK są kwalifikacjami cząstkowymi.

Kwalifikacje uregulowane to kwalifikacje ustanowione odrębnymi przepisami, których nadawanie odbywa się na zasadach określonych w tych przepisach, z wyłączeniem kwalifikacji nadawanych w systemie oświaty i systemie szkolnictwa wyższego. Najkrócej można powiedzieć, że kwalifikacje uregulowane to kwalifikacje ustanowione przepisami prawa, które są nadawane poza systemami oświaty i szkolnictwa wyższego. Stanowią one niezbędne z punktu widzenia rynku pracy uzupełnienie bardziej podstawowych kwalifikacji nabywanych w systemach oświaty i szkolnictwa wyższego. Wymagania dotyczące efektów uczenia się wymaganych dla kwalifikacji uregulowanych są związane z wyraźnie określonymi rodzajami działalności. Kwalifikacje uregulowane mogą, ale nie muszą być włączane do ZSK. O włączeniu decyduje minister właściwy dla kwalifikacji. Wszystkie włączone do ZSK kwalifikacje uregulowane są kwalifikacjami cząstkowymi.

Walidacja – sprawdzenie, czy osoba ubiegająca się o nadanie określonej kwalifikacji, niezależnie od sposobu uczenia się tej osoby, osiągnęła wyodrębnioną część lub całość efektów uczenia się wymaganych dla tej kwalifikacji.

Zintegrowany System Kwalifikacji – wyodrębniona część Krajowego Systemu Kwalifikacji, w której obowiązują określone w ustawie standardy opisywania kwalifikacji oraz przypisywania poziomu Polskiej Ramy Kwalifikacji do kwalifikacji, zasady włączania kwalifikacji do Zintegrowanego Systemu Kwalifikacji i ich ewidencjonowania w Zintegrowanym Rejestrze Kwalifikacji, a także zasady i standardy certyfikowania kwalifikacji oraz zapewniania jakości nadawania kwalifikacji.

Zintegrowany Rejestr Kwalifikacji (ZRK) – to publiczny rejestr, w którym znajdują się informacje o kwalifikacjach nadawanych w Polsce, na podstawie przepisów ustawy o Zintegrowanym Systemie Kwalifikacji (ZSK). Obecnie w rejestrze dostępne są tzw. kwalifikacje pełne, tj. te które zdobywa się w systemie oświaty lub szkolnictwa wyższego. W najbliższym czasie rejestr będzie się zapełniał tzw. kwalifikacjami cząstkowymi, przede wszystkim rynkowymi, które można zdobywać w sposób poza formalny.

Europejska Rama Kwalifikacji (ERK) – przyjęta w UE struktura poziomów kwalifikacji stanowiąca układ odniesienia dla krajowych ram kwalifikacji umożliwiający porównywanie kwalifikacji uzyskiwanych w różnych krajach UE.

Polska Rama Kwalifikacji – opis ośmiu wyodrębnionych w Polsce poziomów kwalifikacji odpowiadających odpowiednim poziomom europejskich ram kwalifikacji, sformułowany za pomocą ogólnych charakterystyk efektów uczenia się dla kwalifikacji na poszczególnych poziomach, ujętych w kategoriach wiedzy, umiejętności i kompetencji społecznych.

Poziom Polskiej Ramy Kwalifikacji – zakres i stopień złożoności wymaganych efektów uczenia się dla kwalifikacji danego poziomu, sformułowanych za pomocą ogólnych charakterystyk efektów uczenia się.

Sektorowe ramy kwalifikacji (SRK) – są branżowym rozwinięciem charakterystyk typowych dla kwalifikacji o charakterze zawodowym. Jednym z głównych celów tworzenia SRK jest przełożenie charakterystyk poziomów PRK na język bliższy przedstawicielom poszczególnych branż. Minister właściwy do spraw oświaty i wychowania na wniosek ministra właściwego włącza Sektorowe Ramy Kwalifikacji do Zintegrowanego Systemu Kwalifikacji w drodze rozporządzenia.

Przypisanie poziomu PRK danej kwalifikacji – rozstrzygnięcie podjęte na zasadach określonych w ustawie o ZSK o ustaleniu poziomu PRK dla danej kwalifikacji na podstawie porównania efektów uczenia się wymaganych dla tej kwalifikacji z charakterystykami poziomów PRK. 

Walidacja – sprawdzenie, czy osoba ubiegająca się o nadanie określonej kwalifikacji, niezależnie od sposobu uczenia się tej osoby, osiągnęła wyodrębnioną część lub całość efektów uczenia się wymaganych dla tej kwalifikacji.

Akumulowanie osiągnięć – należy rozumieć gromadzenie potwierdzonych (w wyniku walidacji) zestawów efektów uczenia się, które wchodzą w skład wymagań określonych w opisie kwalifikacji. Efekty uczenia się mogą być potwierdzane (i akumulowane) wyłącznie jako wyodrębnione zestawy określone w opisie kwalifikacji.

W Polsce możliwość akumulowania osiągnięć wprowadzono na szeroką skalę w 2005 r. w szkolnictwie wyższym w związku z wdrażaniem procesu bolońskiego, którego elementem jest ECTS (Europejski system transferu i akumulacji punktów).

Certyfikowanie – proces, w wyniku którego osoba ubiegająca się o nadanie określonej kwalifikacji, po uzyskaniu pozytywnego wyniku walidacji, otrzymuje od uprawnionego podmiotu certyfikującego dokument potwierdzający nadanie określonej kwalifikacji.

Edukacja formalna – kształcenie realizowane przez publiczne i niepubliczne szkoły oraz inne podmioty systemu oświaty, uczelnie oraz inne podmioty systemu szkolnictwa wyższego i nauki, w ramach programów, które prowadzą do uzyskania kwalifikacji pełnych, kwalifikacji nadawanych po ukończeniu studiów podyplomowych, o których mowa w ustawie Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce z 20.07.2018 r. albo kwalifikacji w zawodzie, o której mowa w ustawie o systemie oświaty z 07.09.1991 r.

Edukacja pozaformalna – kształcenie i szkolenie realizowane w ramach programów, które nie prowadzą do uzyskania kwalifikacji pełnych. Edukacją pozaformalną jest uczenie się zorganizowane instytucjonalnie, w ramach programów, które nie wchodzą w zakres edukacji formalnej. Efekty uczenia się uzyskane w ramach edukacji pozaformalnej mogą być walidowane, akumulowane i przenoszone w toku zdobywania kwalifikacji „szkolnych” i „akademickich. Kwalifikacje nadawane w ramach edukacji pozaformalnej mogą być włączone do ZSK (mieć przypisany poziom PRK). Nie wszystkie programy realizowane w ramach edukacji pozaformalnej muszą prowadzić do uzyskania kwalifikacji.

Instytucja certyfikująca – podmiot, który uzyskał uprawnienia do certyfikowania.

Ewaluacja – analiza funkcjonowania instytucji certyfikującej prowadzącą do diagnozy procesów związanych z certyfikowaniem, służącą zapewnianiu i doskonaleniu jakości kwalifikacji.

Charakterystyka poziomu PRK – zestaw ogólnych stwierdzeń (składników opisu poziomu PRK), charakteryzujących wiedzę, umiejętności i kompetencje społeczne, wymagane dla kwalifikacji na danym poziomie PRK. Charakterystyka poziomu PRK jest tak zredagowana, aby odnosiła się do pełnego zakresu efektów uczenia się wymaganych dla kwalifikacji.

W PRK są charakterystyki poziomów pierwszego i drugiego stopnia. Charakterystyki pierwszego stopnia są uniwersalne – odnoszą się do wszystkich rodzajów kwalifikacji. Charakterystyki drugiego stopnia zostały opracowane w trzech wariantach: dla kwalifikacji nadawanych w ramach szkolnej edukacji ogólnej, dla kwalifikacji nadawanych w ramach szkolnictwa wyższego oraz dla kwalifikacji o charakterze zawodowym.

Rada Interesariuszy ZSK – jest organem złożonym z przedstawicieli środowisk i instytucji zainteresowanych funkcjonowaniem kwalifikacji, który wspiera ministra koordynatora ZSK w zapewnianiu spójności i porównywalności rozwiązań funkcjonujących w ramach ZSK. Skład Rady Interesariuszy ZSK określono w ustawie o ZSK. Kadencja członka Rady trwa cztery lata (może zostać przedłużona tylko raz). Koniec kadencji połowy członków Rady następuje co dwa lata.

Przez jakość kwalifikacji rozumie się jej przydatność dla osób, które ją uzyskały, oraz dla otoczenia społecznego, w którym dana kwalifikacja funkcjonuje. O jakości kwalifikacji (nadanej konkretnej osobie) decydują:

• adekwatność efektów uczenia się wymaganych dla danej kwalifikacji w odniesieniu do zadań i odpowiedzialności, które osoba posiadająca daną kwalifikację ma podejmować
• trafne i rzetelne opisanie efektów uczenia się wymaganych dla danej kwalifikacji
• wiarygodna walidacja efektów uczenia się wymaganych dla danej kwalifikacji

Na jakość nadawanych kwalifikacji ma ponadto wpływ proces uczenia się.
Wysoka jakość nadawanych kwalifikacji ma znaczenie dla wielu grup interesariuszy systemu ZSK:

• dla pracowników, którzy dzięki posiadaniu dobrej jakości kwalifikacji będą mieli większe możliwości rozwoju w pracy zawodowej, a ich pozycja na rynku pracy zostanie umocniona
• dla pracodawców, dla których wysokie kwalifikacje pracowników stanowią jeden z kluczowych czynników kształtujących potencjał ich firmy
• dla społeczeństwa jako całości, w tym dla gospodarki, ponieważ od jakości kwalifikacji zależą siła i szanse na rozwój danego regionu, kraju.

W kontekście ZSK termin wewnętrzne zapewnianie jakości oznacza monitorowanie i okresową ewaluację czynności związanych z nadawaniem kwalifikacji wykonywane przez instytucję certyfikującą. Obowiązek posiadania przez każdą instytucję certyfikującą wewnętrznego systemu zapewniania jakości został wprowadzony ustawą o ZSK.

Wewnętrzne zapewnianie jakości wzmacnia samokontrolę instytucji certyfikującej w toku nadawania kwalifikacji, służy również doskonaleniu mechanizmów wpływających na jakość nadawanych kwalifikacji.

Obowiązek posiadania wewnętrznego systemu zapewniania jakości dotyczy także podmiotów, które przeprowadzają walidację na podstawie upoważnienia instytucji certyfikującej.

W kontekście ZSK termin zewnętrzne zapewnianie jakości oznacza monitorowanie i okresową ewaluację czynności związanych z nadawaniem kwalifikacji, wykonywane przez podmiot zewnętrzny wobec instytucji certyfikującej.

Obowiązek zewnętrznego zapewnianie jakości został wprowadzony ustawą o ZSK. Zewnętrzne zapewnianie jakości wzmacnia przestrzeganie standardów w zakresie nadawania kwalifikacji i wspomaga instytucje certyfikujące w doskonaleniu procesów związanych z walidacją i certyfikowaniem.